Βαδίστε στα μονοπάτια του Έρωτα

Η μικρότερη, η μελαχρινή Θηρεσία με τα λαμπερά μάτια, τα οποία εξέπεμπαν «δύναμιν και γλύκα» όπως  αναφέρουν οι ιστορικές πηγές, είχε τον πλέον μελαγχολικό χαρακτήρα από τις τρεις αδελφές και σπάνια χαμογελούσε, ενώ ο φίλος του Βύρωνα, John Cam Hobhouse, την περιέγραψε ως τόσο όμορφη, που φέρεται να αναφώνησε πως «ζωντάνεψε μία από τις Καρυάτιδες». Αυτή ήταν και που έκλεψε την καρδιά του Λόρδου, ο οποίος την χαρακτηρίζει σε επιστολή του «θερμή ως Ινδή». Για να της εκφράσει τον φλογερό έρωτά του, λίγο πριν φύγει, έγραψε προς τιμήν της το γνωστό ποίημα «Κόρη των Αθηνών», χαρίζοντας της μία θέση στην αιωνιότητα. Στο ποίημα ο Βύρων εκφράζει ότι η καρδιά του μένει στην Αθήνα μαζί της, ακόμα κι αν εκείνος πρέπει να φύγει, ενώ τελειώνει με τον στίχο: «Ζωή μου, σ' αγαπώ!».

Όταν της ζήτησε να την παντρευτεί, η νεαρή Θηρεσία τον προέτρεψε να γυρίσει τον κόσμο και αν συνεχίζει να τρέφει τα ίδια συναισθήματα για εκείνην, τότε αυτή θα γινόταν δική του για πάντα. Ως αποχαιρετιστήριο δώρο του έδωσε μία τούφα από την κοτσίδα της, την οποία ο Λόρδος Βύρων κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής του. 

Το δαιμόνιο επιχειρηματικό πνεύμα της μητέρας της, μετά και τη μεγάλη δημοσιότητα που έλαβε το συγκεκριμένο ποίημα, την οδήγησε να τοποθετήσει έξω από την είσοδο του σπιτιού μία επιγραφή που ενημέρωνε ότι εκεί ήταν το σπίτι της Κόρης των Αθηνών, γεγονός που προσέλκυσε πολλούς ξένους καλλιτέχνες και διανοούμενους, που το επισκέπτονταν για να δουν από κοντά τη σπάνια ομορφιά της Μούσας του Λόρδου Βύρωνα.

« Μένω στο μοναστήρι των Καπουτσίνων. Έχω μπροστά μου τον Υμηττό, πίσω μου την Ακρόπολη, δεξιά μου τον ναό του Δία, μπροστά το Στάδιο, αριστερά την πόλη, ε, κύριε, αυτό θα πει τοπίο, αυτό θα πει γραφικότητα! Δεν υπάρχει, κύριε, τίποτε παρόμοιο στη Λόντρα, όχι, ούτε καν η κατοικία του λόρδου Δημάρχου!»

Στον ξενώνα της Μονής των Καπουτσίνων  φιλοξενήθηκαν και άλλοι Ευρωπαίοι περιηγητές όπως ο πρόξενος της Γαλλίας Φωβέλ, ο Ιταλός ζωγράφος Τζιοβάννι Μπατίστα Λουζιέρι, ο Σατωμπριάν, κ.α.

Στους κήπους του μοναστηριού πραγματοποιήθηκε η πρώτη καλλιέργεια ντομάτας σε γλάστρες το 1818 με σπόρους φερμένους από το εξωτερικό και το γνώρισαν στους Αθηναίους που πρώτα το έβαλαν σαν καλλωπιστικό σε γλάστρα, προχώρησαν στη χρήση σε γλυκά και τέλος στο φαγητό. Το μοναστήρι κάηκε ολοσχερώς 

Σήμερα, στον κήπο του Μνημείου του Λυσικράτη, έχει ανεγερθεί μια μαρμάρινη στήλη προς τιμήν του Λόρδου Βύρωνα, σε ανάμνηση της διαμονής του στο μοναστήρι.