Ένας εκλεπτυσμένος χώρος σχεδιασμένος για τον ξεχωριστό επισκέπτη.
Βρείτε τον τέλειο ύπνο και τη μοναδική φιλοξενία μας στην καρδιά του Ψυρρή.
Ο Όθων ήταν Βαυαρός πρίγκηπας και υπήρξε ο πρώτος βασιλιάς της Ελλάδας από το 1832-1862 που μαζί με τη σύζυγό του Αμαλία εξορίστηκαν. Το βασιλικό ζεύγος έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του νεοσύστατου ελληνικού κράτους και στην ανάπτυξη του αστικού τοπίου της Αθήνας.
Σε αυτό το στενό σοκάκι υπήρχε η ταβέρνα του Γιαβρούμ, μία από τις παλαιότερες της Αθήνας, που μόνο οι μυημένοι μπορούσαν να τη βρουν. Στα τραπέζια και τους πάγκους της αυλής της γεύτηκαν το κρασί και τους μεζέδες της για περισσότερα από 100 χρόνια από αγωνιστές του 21 μέχρι κουτσαβάκηδες και αριστοκράτες. Ιδρυτής της ήταν ο Κόλιας Κουλουργιώτης, ο οποίος υπήρξε συμπολεμιστής του στρατηγού Μακρυγιάννη στην πολιορκία της Ακρόπολης.
Εδώ, λέγεται ότι δοκίμασε για 1η φορά ρετσίνα ο βασιλιάς Όθων και γεύτηκε το ταπεινό μενού για τον εκλεπτυσμένο ουρανίσκο του, το οποίο περιλάμβανε ελιές, μπακαλιάρο τηγανητό, μαρίδα, τηγανητή κολοκύθα και «μπεκάτσες» (κοπανιστά κρεμμύδια).
Το νεοκλασικό κτίριο της οδού Παπαρρηγοπούλου 7, που στεγάζει σήμερα το Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, ήταν ένα από τα πρώτα σπίτια που κτίστηκαν στην απελευθερωμένη Αθήνα, το 1833. Σχεδιάστηκε από τους Γερμανούς αρχιτέκτονες G. Luders και J. Hoffer και αποτελεί ένα από τα πρώτα δείγματα λιτού κλασικισμού στην Ελλάδα.
Το σπίτι ανήκε στον Χιώτη τραπεζίτη Σταμάτιο Δεκόζη Βούρο και ήταν εδώ που φιλοξενήθηκαν ο 21χρονος Όθωνας και η 18χρονη Αμαλία περιμένοντας να ολοκληρωθεί η ανέγερση των ανακτόρων τους (σημερινή Βουλή).
Σήμερα είναι ένας ζωντανός τόπος ιστορικής μνήμης και διασκέδασης. Το βασιλικό ζεύγος έμεινε σ' αυτό το «Παλιό Παλάτι», όπως το αποκαλούσαν αργότερα οι Αθηναίοι, από το 1836 μέχρι το 1843 και κατά καιρούς διοργάνωνε χοροεσπερίδες με καλεσμένους την αφρόκρεμα της αθηναϊκής κοινωνίας και οπλαρχηγούς της επανάστασης του 1821.
Στη δεξίωση που διοργάνωσαν για να γιορτάσουν το γάμο τους ανάμεσα στους καλεσμένους υπήρξε ο Κολοκοτρώνης με το πρωτοπαλίκαρο του, Μήτρο Πλαπούτα. Ο τελευταίος, δεινός χορευτής, είχε το συνήθειο σε μία φιγούρα να πετάει ψηλά το τσαρούχι του. Ο Γέρος του Μοριά, όταν τον είδε να σέρνει το χορό σε ένα τσάμικο τον συμβούλεψε λέγοντας τη φράση: «Μήτρο το νου σου. Σιγά τον Πολυέλαιο». Φράση που έμεινε στην ιστορία και στην καθημερινότητα των Ελλήνων.
Η νεαρή βασίλισσα ήταν αυτή που οργάνωσε τον κήπο γύρω από την προσωρινή κατοικία του ζεύγους το 1836. Ο «κήπος του παλαιού παλατιού» ήταν ο πρώτος δημόσιος κήπος της πρωτεύουσας, με τέσσερις εισόδους, σιντριβάνι και μία στέρνα με χρυσόψαρα. Συμπεριελάμβανε τη σημερινή πλατεία Κλαυθμώνος και έφτανε μέχρι την πλατεία Κολοκοτρώνη.
Ο σημερινός κήπος του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών αποτελεί ένα μικρό μόνο μέρος εκείνου του μεγάλου κήπου. Παραμένει όμως μία μοναδική μικρή όαση στο κέντρο της Αθήνας, με ζωντανό ακόμα τον φοίνικα που φύτεψε η Αμαλία.
Το Αρσάκειο Μέγαρο στην Αθήνα, ένα εμβληματικό νεοκλασικό κτίριο του Λύσανδρου Καυτανζτόγλου, συνδέεται στενά με τη Βασίλισσα Αμαλία, η οποία υπήρξε η Προστάτιδα και Μεγάλη Ευεργέτιδα της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας.
Ο ρόλος της Αμαλίας ήταν καθοριστικός, ιδιαίτερα στην εξασφάλιση της μόνιμης στέγης του ιδρύματος. Το 1842, όταν η Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία χρειαζόταν οικόπεδο για να οικοδομήσει το Παρθεναγωγείο της, η Αμαλία μεσολάβησε προσωπικά στον σύζυγό της, τον βασιλιά Όθωνα, ώστε να διευθετηθεί η αγορά του οικοπέδου. Χάρη στην παρέμβασή της, εξασφαλίστηκε το οικόπεδο στο κέντρο της πόλης (το σημερινό οικοδομικό τετράγωνο Πανεπιστημίου, Σταδίου, Αρσάκη κ.ά.), όπου θεμελιώθηκε το Αρσάκειο το 1846.
Πέρα από τη μεσιτεία για το οικόπεδο, η Αμαλία παρείχε οικονομική ενίσχυση και προσέδιδε κύρος στο σχολείο θέτοντάς το υπό την υψηλή προστασία της, καθώς πίστευε ακράδαντα στην αναγκαιότητα της εκπαίδευσης των Ελληνίδων για την πρόοδο του νεοσύστατου κράτους. Το βασιλικό ζεύγος επισκεπτόταν συχνά το σχολείο, επιβεβαιώνοντας το ενδιαφέρον για την πρόοδο των μαθητριών.
H θέση όπου θα κτιζόταν το νέο σχολείο βρισκόταν, την εποχή εκείνη, «εκτός τού κέντρου», όπως φαίνεται και από τα λόγια κάποιου μέλους τού Δημοτικού Συμβουλίου: «Μας εζήτησαν να τους βοηθήσουμε για να κάνουν ένα σχολείο, για να μάθουν τα κορίτσια μας γράμματα και αυτοί οι ευλογημένοι πήγαν να το κτίσουν στην εξορία τού Αδάμ». Ο χρόνος όμως απέδειξε ότι η επιλογή ήταν σωστή.
Το Αρσάκειο στέγασε τα Αρσάκεια και Τοσίτσεια Σχολεία μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1930, οπότε μεταφέρθηκαν στο Ψυχικό. Σήμερα, μετά από μια ευρεία αποκατάσταση που πραγματοποιήθηκε μεταξύ 1980 και 1990 στεγάζει το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο της χώρας. Στο εσωτερικό του βρίσκεται η Στοά του Βιβλίου και άλλα εμπορικά καταστήματα.
Το επιβλητικό νεοκλασικό κτίριο που στεγάζει σήμερα τη Βουλή των Ελλήνων χτίστηκε αρχικά ως Βασιλικά Ανάκτορα του Όθωνα.
Η ανέγερσή του ξεκίνησε το 1836 σε σχέδια του Βαυαρού αρχιτέκτονα Φρίντριχ φον Γκαίρτνερ και ολοκληρώθηκε το 1847. Επιλέχθηκε ο λόφος της Μπουμπουνίστρας (σημερινή θέση) ως κομβικό, ασφαλές σημείο με θέα προς την Ακρόπολη.
Το κτίριο αυτό λειτούργησε ως έδρα της βασιλικής οικογένειας μέχρι το 1909, όταν υπέστη σοβαρές ζημιές από πυρκαγιά. Μετά την αποκατάστασή του, αποφασίστηκε το 1929 να στεγάσει το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Μια ενδιαφέρουσα ιστορική λεπτομέρεια είναι ότι κατά την ανέγερσή του υπήρχαν αντιδράσεις από τις λαϊκές μάζες της εποχής για τη δημιουργία τουαλέτας εντός των ανακτόρων, γεγονός που το θεωρούσαν προσβλητικό και αδιανόητο, με αποτέλεσμα να τροποποιηθούν τα αρχικά σχέδια και εντέλει να δημιουργηθεί μία μοναδική τουαλέτα, η οποία παρέμενε κρυφή.
Η πλατεία μπροστά από τα Ανάκτορα ονομαζόταν αρχικά «Πλατεία Ανακτόρων». Η ονομασία της άλλαξε στις 3 Σεπτεμβρίου 1843, όταν ο λαός συγκεντρώθηκε εκεί, πολιορκώντας τα Ανάκτορα, και απαίτησε από τον Όθωνα την παραχώρηση Συντάγματος. Ο Όθων αναγκάστηκε να υποχωρήσει, δίνοντας το όνομα «Πλατεία Συντάγματος» στον χώρο.
Μέσα από αυτά τα κτίρια και τους χώρους, ο Όθωνας και η Αμαλία άφησαν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στην εικόνα της σύγχρονης Αθήνας, η οποία εξελίχθηκε γύρω από το κεντρικό τους Παλάτι.
Ο χώρος που σήμερα γνωρίζουμε ως Εθνικός Κήπος, αρχικά ονομαζόταν Βασιλικός Κήπος ή «Κήπος της Αμαλίας», καθώς ήταν ιδιωτικός χώρος αναψυχής των ανακτόρων. Με εντολή της ο κήπος των 155 στρεμμάτων ήταν προγραμματισμένος ως επιστημονικός και βοτανικός κήπος. Η δημιουργία του (1839-1862) ήταν δική της έμπνευση και εμμονή, καθώς η ίδια προερχόταν από οικογένεια με παράδοση στην κηποτεχνία. Η βασίλισσα απέρριψε τις επίσημες προτάσεις Βαυαρών αρχιτεκτόνων για έναν τυπικό ευρωπαϊκό κήπο και επέλεξε έναν πιο φυσικό, ελικοειδή σχεδιασμό (αγγλική τεχνοτροπία), επιβλέποντας προσωπικά τις εργασίες, ακόμη και με έντονες παρεμβάσεις στους συνεργάτες της.
Λέγεται ότι η Αμαλία περνούσε τουλάχιστον τρεις ώρες την ημέρα ασχολούμενη προσωπικά με τον κήπο. Μάλιστα, το κάθισμά της σώζεται μέχρι σήμερα. Από εκεί είχε την ωραιότερη θέα της Αθήνας. Έβλεπε το λόφο του Αρδηττού, την Ακρόπολη, τους Στύλους του Ολυμπίου Διός και από εκεί τη θάλασσα μέχρι την Αίγινα. Έδειξε μεγάλο πάθος για τον εμπλουτισμό του Κήπου, ο οποίος ήταν τότε μια γυμνή και άγονη περιοχή. Εισήγαγε περισσότερα από 15.000 καλλωπιστικά φυτά από την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Βιέννη, ακόμη και εξωτικά είδη από την Αίγυπτο. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι φοίνικες Ουασινγκτόνιες στην είσοδο της Λεωφόρου Αμαλίας. Η παράδοση λέει ότι η ίδια φύτεψε αρκετούς από αυτούς το 1842. Για τις ανάγκες του Κήπου, ίδρυσε την πρώτη Υπηρεσία Πρασίνου του ελληνικού κράτους και το πρώτο Θερμοκήπιο, προκειμένου να εγκλιματιστούν τα εξωτικά είδη στην Ελλάδα. Ο Εθνικός Κήπος υπήρξε το μεγάλο έργο ζωής της Αμαλίας, η οποία όπως διαβάζουμε σε επιστολές της προς τον πατέρα της ευελπιστούσε να περάσει στην ιστορία ως η «Βασίλισσα των Φοινίκων». Αδιαμφισβήτητα πρόκειται για μία όαση που μεταμόρφωσε το κέντρο της Αθήνας και αποτελεί μέχρι σήμερα τον βασικό πνεύμονα πρασίνου της πόλης.
Η οδός Ερμού είναι μία από τις πρώτες οδούς που σχεδιάστηκαν στη σύγχρονη Αθήνα, περιλαμβανόμενη στο πρώτο πολεοδομικό σχέδιο των Κλεάνθη και Σάουμπερτ το 1833. Πήρε το όνομά της από τον θεό του εμπορίου, Ερμή, επιβεβαιώνοντας από την αρχή τον προορισμό της ως ο κύριος εμπορικός δρόμος της νέας πρωτεύουσας. Από νωρίς αποτέλεσε τον βασικό δίαυλο επικοινωνίας και τον πυρήνα του εμπορικού τριγώνου, συγκεντρώνοντας τα πρώτα "μαγαζιά αξιώσεων" και τις πρώτες επιχειρήσεις ρουχισμού, υφασμάτων και υποδημάτων.
Στα οθωνικά χρόνια ήταν γνωστή ως η «Ερμαϊκή οδός», η οποία ως συνέχεια της οδού Πειραιώς ένωνε τον Πειραιά με την Αθήνα. Το 1838 στρώθηκε με σύστημα μακαντάμ και αργότερα απέκτησε πεζοδρόμια και υπόνομο και ασφαλτοστρώθηκε το 1910. Σύμφωνα δε με βασιλικό διάταγμα του 1856, ειδικοί όροι δόμησης τόσο για την οδό Ερμού όσο και για άλλους δρόμους πόλης επέβαλαν υποχρεωτικά «διώροφα κτίρια με ισόγειο και ένα ανώγειο πάτωμα και να σχηματίζουν σειρά συνεχή και αδιάκοπο».
Η Βασίλισσα Αμαλία διαδραμάτισε έμμεσα σημαντικό ρόλο στην πρώιμη εμπορική και κοινωνική άνθηση του δρόμου, λειτουργώντας ως «πρότυπο» για τη μόδα και ενισχύοντας την ανάγκη για ποιοτικά καταστήματα κοντά στο κέντρο εξουσίας (το Παλάτι). Η παρουσία της στα ανάκτορα και η ανάγκη της για ευρωπαϊκά προϊόντα ενθάρρυνε την ανάπτυξη του εμπορίου στο συγκεκριμένο δρόμο. Υπάρχουν αναφορές από το 1837 για αγορές καπέλων από την Αμαλία στην Ερμού. Η Ερμού συνέδεε τα Ανάκτορα με το Μοναστηράκι, καθιστώντας την έναν δρόμο με ιδιαίτερη σημασία για τη βασιλική αυλή, τους αυλικούς και τους εύπορους πολίτες.
Μέχρι σήμερα η οδός Ερμού αποτελεί τον πιο εμπορικό δρόμο της πρωτεύουσας.
